De dag dat Maria niet keek

In de nacht van woensdag 20 op donderdag 21 september 1944 spookt het in Asten. Engels granaatvuur zorgt voor een grote ravage in en rond de kerk. Die donderdag wordt Asten geëvacueerd. En 's avonds ook kerkdorp Ommel, het populaire Mariaoord. "Das ganze Heiligtum geht kaputt", aldus de Duitsers. Veel Ommelnaren zoeken een goed heenkomen, maar ook velen blijven thuis. 

De kinderrijke gezinnen Klaus en Michiels staan voor de keuze om uit Ommel te vertrekken. Het strijdgewoel is hevig. Men besluit één nacht in de boerderijen aan het Ommels Eindje te blijven. De gezinnen hebben een gezamenlijke schuilkelder: een diepe sloot tussen de boerderijen. Stro op de boden, aan de bovenkant provisoriesch afgedekt met takken en mutserd. De kinderen gebruiken het onderkomen soms als speelhuisje. Beide gezinnen maken zich op voor een nacht in de schuilplaats. Na wat gemor over wie waar ligt, is het vooral een nacht van wakker liggen. De nacht komen ze goed door, een nieuwe oorlogsdag breekt aan. De strijd tussen de Engelsen en de getergde Duitsers komt tot een hoogtepunt. Granaten suizen over de huizen. Tot een granaat een van de twee dikke lindebomen raakt die pal achter de schuildkelder staan. Dora Michiels is dan acht jaar oud. Vijftig jaar lang kon ze niet praten over de ramp die zich in de seconden daarna voltrok.