Vector: Eerste poging van de Amerikanen de Mark over te steken

Hierna zouden nog vele andere Amerikaanse militairen moeten volgen. Dit liep echter uit op een nederlaag voor de Timberwolves.

Na een korte voorbereiding staken de Amerikanen met twee eenheden ter hoogte van hoeve Boschlust aan de Goudbloemsedijk de rivier de Mark over in de vroege morgen van dinsdag 31 oktober. Bij elkaar lukte het ongeveer 300 Amerikaanse militairen in kleine rubberbootjes de rivier over te steken. De groep stond onder leiding van de commandanten Fox en Squier. Hoewel de Amerikanen probeerden de oversteek zo stil mogelijk te laten plaatsvinden, ontdekten de Duitsers vrijwel direct de oversteek. Na deze ontdekking vuurden zij met mortieren en machinegeweren op de Amerikanen. Dit bracht de Timberwolves gelijk in een lastige positie. Ook de Duitse artillerie ging zich met deze oversteekpoging bemoeien. Het Duitse vuur op de oversteekplaats had tot gevolg dat vele rubberbootjes vernield raakten en de zojuist aangelegde Amerikaanse telefoonlijnen beschadigden. Dit had enerzijds tot gevolg dat er geen nieuwe troepen overgezet konden worden maar ook dat de verbinding met de ondersteunende artillerie, die opgesteld stond rond Oudenbosch, verloren ging.

Dit maakte een uitbreiding van het bruggenhoofd over de Molendijk in de richting van Standdaarbuiten en Zevenbergen onmogelijk. De Amerikanen kwamen in de middag verder onder druk te staan, toen Duits gemechaniseerd geschut (de zogenaamde Sturmgeschütze) werd ingezet tegen hun “foxholes” (schuttersputten). Dit werd vanaf de zuidkant waargenomen en men vroeg direct luchtsteun aan om de aanvallers uit te schakelen. Deze kon echter niet geboden worden, omdat het deze dinsdag slecht weer was en de luchtmacht geen vliegtuigen de lucht in kon sturen.

De Amerikaanse commandant overwoog nog om versterkingen de Mark over te zenden, maar vanwege het ontbreken van nieuwe rubberboten ging dit niet door. Daarop besloot divisiecommandant Allen in de late woensdagavond vanuit zijn commandopost in de pastorie van Hoeven het bruggenhoofd te ontruimen. Dit was echter makkelijker bevolen dan uitgevoerd.

Vanuit de zuidkant werd met de weinige nog beschikbare bootjes hulptroepen gestuurd om hun kameraden te helpen hun posities te kunnen verlaten. Het merendeel van de overgezette Timberwolves was gewond geraakt, maar liefst 66 kameraden hadden medische verzorging nodig. Verder bleek dat men 121 anderen niet meer kon bereiken. Ook met de commandanten Fox en Squier had men geen contact kunnen krijgen. Hun lot en dat van hun manschappen bleef voor langere tijd onbekend.

Al met al een behoorlijke nederlaag voor de 104e Amerikaanse infanteriedivisie en een stevige streep door de plannen om snel het Hollands Diep te bereiken. Bovendien waren de verliezen van de Timberwolves fors. Dit gold ook zeker voor de Duitse aanvallers. Exacte aantallen daarvan ontbreken.

Hoe liep het af met de groep van Fox en Squier? De verrassing was groot onder de Amerikanen toen op vrijdagochtend 3 november een groep vervuilde en hongerige militairen op dook langs de Molendijk. Zij hadden alle Duitse aanvallen kunnen weerstaan en zich gevoed met suikerbieten die zich nog op het land bevonden. Dat laatste bleek geen mythe te zijn toen George Squier in 1988 terugkeerde naar de omgeving waar hij met z’n mannen zoveel ontberingen had gekend voordat ze door eigen troepen bevrijd werden uit hun benarde posities.

De groep van Fox en Squier bleek wel gedecimeerd te zijn door de Duitse aanvallen. Zij bestond nog uit 65 Amerikanen, wat betekende dat een man of 60 door de Duitsers gevangen was genomen of toch gesneuveld.