De donkere zijde van de Canadese bevrijders
Een onbekende bladzijde in de militaire geschiedenis van het Canadese leger zijn de ernstige geweldsdelicten gepleegd door Canadezen in Nederland. Helaas hebben honderden Canadese militairen zich hieraan schuldig gemaakt. Zij pleegden de misdaden in de eerste plaats tegen hun eigen officieren.
Bekijk alle 4 foto's
Een onbekende bladzijde in de militaire geschiedenis van het Canadese leger zijn de ernstige geweldsdelicten gepleegd door Canadezen in Nederland. Helaas hebben honderden Canadese militairen zich hieraan schuldig gemaakt. Zij pleegden de misdaden in de eerste plaats tegen hun eigen officieren, maar ook tegen Nederlanders. Uiteraard bleven de misdaden niet ongestraft. Hiervoor richtte het Canadese leger een speciale strafgevangenis op in het Noord-Brabantse Vught.
Na de strijd in Normandië kreeg het Canadese leger niet alleen te maken met een toenemend gebrek aan discipline, maar ook met een toenemende criminaliteit onder de militairen. De dagelijkse stress om te overleven en het sneuvelen van kameraden zorgden voor problematisch gedrag, vaak resulterend in misdrijven. Men kan dan in de eerste plaats denken aan moord en doodslag, maar zeker ook aan verkrachtingen, ernstige mishandelingen en plundering en diefstal van eigendommen van burgers. In dronkenschap werden ook de nodige verkeersongelukken veroorzaakt, al of niet met dodelijke afloop.
Het Canadese, m…
Een onbekende bladzijde in de militaire geschiedenis van het Canadese leger zijn de ernstige geweldsdelicten gepleegd door Canadezen in Nederland. Helaas hebben honderden Canadese militairen zich hieraan schuldig gemaakt. Zij pleegden de misdaden in de eerste plaats tegen hun eigen officieren, maar ook tegen Nederlanders. Uiteraard bleven de misdaden niet ongestraft. Hiervoor richtte het Canadese leger een speciale strafgevangenis op in het Noord-Brabantse Vught.
Na de strijd in Normandië kreeg het Canadese leger niet alleen te maken met een toenemend gebrek aan discipline, maar ook met een toenemende criminaliteit onder de militairen. De dagelijkse stress om te overleven en het sneuvelen van kameraden zorgden voor problematisch gedrag, vaak resulterend in misdrijven. Men kan dan in de eerste plaats denken aan moord en doodslag, maar zeker ook aan verkrachtingen, ernstige mishandelingen en plundering en diefstal van eigendommen van burgers. In dronkenschap werden ook de nodige verkeersongelukken veroorzaakt, al of niet met dodelijke afloop.
Het Canadese, militaire strafsysteem maakte een onderscheid in kort en lang gestraften (meer dan twee jaar). Voor de laatste groep volgde opsluiting in een speciale strafgevangenis. Deze zwaargestraften werden niet de hele dag gevangengezet, maar moesten onder streng toezicht en strikte discipline werkzaamheden uitvoeren binnen de muren van een strafgevangenis.
Eind november 1944 gaf de Britse leiding van de militaire strafgevangenissen in Aalst en Lebbeke het signaal af aan de Canadese legerleiding dat deze locaties overbevolkt raakten. Voor de paar honderd Canadese langgestraften moest de legerleiding een eigen oplossing bedenken. Die vond men in de gedeeltelijk leegstaande barakken van het voormalige concentratiekamp in Vught. Na de bevrijding van het kamp was het ingericht als strafkamp voor zogenaamde ‘foute’ Nederlanders en Duitse inwoners van Rijnland die hun woonomgeving moesten verlaten en opvang nodig hadden.
Vanaf midden december arriveerden de eerste honderden Canadese gevangenen in Vught. Het Canadese deel van het voormalige concentratiekamp kreeg de naam 1st Canadian Field Punishment Camp. Het aantal langgestraften liep in de maanden daarna snel op omdat de misdaden zich helaas meer en meer ging richtten tegen de Nederlandse bevolking. Op 5 mei 1945 zaten er in Vught ongeveer 750 Canadese langgestraften, met nog tientallen lopende strafzaken voor zware misdrijven.
In de zomer van 1945 liet het 1e Canadese leger de eerste eenheden vertrekken naar het vaderland. Ook het strafkamp in Vught werd opgedoekt en de hele bezetting inclusief de bewakingseenheid scheepte zich in voor de terugreis naar Canada. De gevangenen moesten daar hun verdere straf uitzitten.