Vector: Twee kloosters bevrijd
De Timberwolves bevrijden Oudenbosch zonder veel weerstand en willen door naar Standdaarbuiten. De zusters van het Sint Anna klooster en de broeders van het Saint Louis klooster zijn, net als de rest van Oudenbosch, uitgelaten blij.
Bekijk alle 4 foto's
De Timberwolves zijn echter al getekend door vermoeidheid en moeten nog veel verder…
De bevrijding van Oudenbosch vindt plaats op 30 oktober 1944. Rond 15:30 trekken de Timberwolves als eerste het dorp binnen. Zuster Caspara Franken, die in het klooster Sint Anna leefde, was ooggetuige. Zij schrijft:
Het nieuws ging als een lopend vuurtje het klooster door. De brede voordeur werd wijd open gezet en de vestibule stond in een wip vol zusters. De mensen hingen overal uit de ramen of vlogen de straat op.
Wat er binnen kwam waren enkel Amerikanen. Dat was dadelijk te zien aan de brede groe…
De Timberwolves zijn echter al getekend door vermoeidheid en moeten nog veel verder…
De bevrijding van Oudenbosch vindt plaats op 30 oktober 1944. Rond 15:30 trekken de Timberwolves als eerste het dorp binnen. Zuster Caspara Franken, die in het klooster Sint Anna leefde, was ooggetuige. Zij schrijft:
Het nieuws ging als een lopend vuurtje het klooster door. De brede voordeur werd wijd open gezet en de vestibule stond in een wip vol zusters. De mensen hingen overal uit de ramen of vlogen de straat op.
Wat er binnen kwam waren enkel Amerikanen. Dat was dadelijk te zien aan de brede groene helmen met de netjes erover. Het waren in hoofdzaak Yankees of Yanks, zoals ze zichzelf noemen en verder nog wat Canadezen en lui uit Californië. Je hoorde absoluut niet marcheren. Op hun rubberschoenen liepen ze onhoorbaar aan weerskanten langs de huizen, één voor één achter elkaar, het geladen geweer in de hand. Wat zagen die arme kerels er vuil en doodvermoeid uit. Maar toen ze de blije gezichten van de mensen zagen en overal vlaggen en oranje banden en strikken tevoorschijn kwamen, lachten en wuifden ze vriendelijk terug. Toen er halt gecommandeerd werd, lieten enkelen zich zomaar neervallen op ’t trottoir en met de ruggen tegen de muur geleund, staken ze ’n sigaret op. De mensen en ook wij, gaven hen appels en peren, maar de meesten verkozen het roken boven het eten. Zelf deelden ze sigaretten, kauwgum en kleverige toffees uit aan de meisjes, die er als de kippen bij waren en maar om de Amerikaantjes heen drentelden.
Even later hoorden we in de zijstraat het denderend geluid van tanks over de straatkeien. Nog even in spanning gewacht en… daar verschenen de eerste Amerikaanse tanks, waar hier en daar lachende soldatenkoppen en wuivende armen uit tevoorschijn kwamen. Achter op elke tank stond een antenne. Het was een leuk zicht als je de straat af keek. De paters en broeders stonden ook allemaal buiten voor de hoofdingang, maar de zustertjes werden nu weer naar binnen gecommandeerd: “Amerikaantjes gezien, dus deurtje weer toe.” Gaf niets, we waren nu toch maar lekker bevrijd zonder slag of stoot. Heel Oudenbosch stond nog recht, op een paar huizen na. Er was een hele verandering in de stemming gekomen. Het leek wel of de vrede zo maar klaarlag om gebakken en opgediend te worden. Maar zo gauw zou het toch niet gaan. We zouden nog heel wat ellende te horen en te zien krijgen.
Oudenbosch zou na de bevrijding duizenden geëvacueerden opvangen, die niet meer in hun woningen konden blijven.