Vector: Britten bouwen bruggen voor Boswolven: “Allen bridge”

Kleine groepjes Amerikanen wisten in de late avond van 2 november 1944 met behulp van rubberbootjes de overkant van de te bereiken. Dit was natuurlijk onvoldoende om de Duitsers uit Standdaarbuiten te verdrijven. Hiervoor waren meer soldaten en zwaarder materiaal nodig. Omdat Duitse genie enkele dagen eerder de brug over de rivier had opgeblazen moest er een brug worden gebouwd. Dit was een typische klus voor de engineers (genie). Vreemd genoeg was het de Britse genie die de opdracht kreeg een zogenaamde Bailey brug te bouwen. Dit bleek een gevaarlijke opdracht te zijn, omdat de locatie waar de brug moest komen, vrijwel onophoudelijk onder Duits artillerievuur lag.

Een Amerikaanse infanteriedivisie had in 1944 een kleine duizend man aan genie ter beschikking. De taken van de genie waren zeer divers. Van het vullen van kraters en het opruimen van Duitse wegversperringen en zeker niet te vergeten het ruimen van mijnen die de vijand in de grond had gestopt. Voor een andere genietaak, het bouwen van bruggen over sloten en rivieren kreeg men hulp van een Britse eenheid genie, namelijk de 234 Field Company Royal Engineers. Deze eenheid van ongeveer 225 man was al op D-Day (6 juni 1944) geland in Normandië.

Op 29 oktober kreeg de eenheid het bevel om zich te melden op het Amerikaanse hoofdkwartier in Zundert. Voor de grote aanval op Standdaarbuiten stond de eenheid stand-by. Men had de belangrijke opdracht om direct na de Amerikaanse oversteek met de bouw van een grote Bailey brug te beginnen op de plaats waar de Duitsers enkele dagen daarvoor de verkeersbrug over de Mark hadden opgeblazen. In het gehele geallieerde leger maakte de genie gebruik van de vinding van Donald Bailey. Hij ontwikkelde een manier om met standaard onderdelen op een snelle wijze een brug aan te leggen.

Aangekomen bij de locatie waar de brug zou moeten komen, bleek deze onder zwaar Duits artillerievuur te liggen. Niet verwonderlijk want de Duitsers hadden ook wel door dat er op die plaats een brug aangelegd zou gaan worden.
De genie commandant blies dan ook de brugslagoperatie in de nachtelijke uren af. Bovendien was men met daglicht in staat veel sneller een brug te bouwen. Wél zorgde de Britse genie ervoor dat zij in de nacht groepen Amerikanen en lichte voertuigen met anti-tankkanonnen met behulp van speciale bootjes konden overzetten.

Om 6 uur begonnen de Britten met het bouwen van zogenaamde Class 40 Bailey brug (een dergelijke brug had een draagkracht van ongeveer 35 Nederlandse ton). Kennelijk bleef de vijand goed zicht op de brugslagoperatie houden, want het Duitse artillerievuur bleef voortduren. Twee sappers (genisten) kwamen door dit Duitse vuur om het leven. Het is twee uur in de middag als engineers van de 234 Field Company klaar zijn met hun gevaarlijke opdracht. Grote hoeveelheden zwaar materieel stroomden nu het Amerikaanse bruggenhoofd in. Ook de Britse Polar Bears maakten dankbaar gebruik van de brug om versterkingen aan te voeren in hun opmars naar Willemstad. 

De brug kreeg de naam “Allen bridge”, genoemd naar de commandant van de Timberwolves divisie, generaal-majoor Terry de la Mesa Allen. Het werk aan de brug ging in de winter van 1944-45 verder. Op 21 februari kreeg dezelfde 234 compagnie het voor elkaar om er een zogenaamde “high level” brug van de te maken. Hierdoor kon de scheepvaart over de Mark onder de brug door.
De brug bleef tot in april 1975 in gebruik. In het voorjaar van dat jaar is de “Allen bridge” in dichte mist aangevaren en totaal vernield. Er bleef niets anders over dan de beschadigde brug van zijn plaats te lichten.