Ernest Beuving met ‘Eén van de 70’s’

Als retrofetisjist en kind van de jaren 70 kijkt Beuving naar wat er in de afgelopen 50 jaar is veranderd in het dagelijkse leven. Waar zijn de gemacramede plantenhangers (waar het water altijd doorheen liep) en de letterbakken (stofnesten) toch gebleven?

Niet alles was toen beter natuurlijk. Zo zag Marijke Helwegen er in de jaren 70 veel ouder uit dan tegenwoordig, maar premier Joop den Uyl had al wel een modernere telefoon dan Mark Rutte nu.

De jaren 70 was de tijd van ‘De Grote Drie’ en vele Grote Drieën. Beuving wekt ze via zijn imitaties tot leven en geeft via hen een beeld van de veranderingen in die 50 jaar. Zo zingt hij als Wim Sonneveld:

Er was geen Facebook, geen mobiel,
je was nog mens en geen profiel
en vrienden kwamen op visite…

Als Toon Hermans heeft hij het erover dat hij in de trein in de jaren 70 in een rookcoupé weleens stiekem níét gerookt heeft.

Ook muzikaal laat hij deze periode herleven: van Boudewijn de Groot en Ramses Shaffy tot Jacques Brel, Neil Diamond en Iggy Pop.

Kortom: ‘Eén van de 70’s’ is een nostalgisch feest der herkenning maar ook een voorstelling met een vette knipoog, want Beuving weet heel goed: ‘vroeger is ook niet meer, wat het nooit geweest is.’